در تاریخ پرغرور تیم ملی فوتبال برزیل، سخت است زمانی را به خاطر آوریم که آن‌ها به این اندازه به یک نفر متکی بوده‌اند. معمولاً برزیل چندین مهاجم بسیار عالی در اختیار داشته است. مثال واضح آن سال 2002 است که برزیل با هدایت اسکولاری فاتح جام شد. در آن سال آن‌ها از مثلث رونالدو، رونالدینیو و ریوالدو بهره می‌بردند. در این تورنومنت، برزیل تیمی تک‌بازیکنه نبوده اما تک‌حمله‌ای بوده است؛ یعنی حملات عملاً فقط توسط یک نفر انجام شده‌اند. به همین دلیل، خبر مصدومیت نیمار و تمام شدن جام برای او، ضربه عظیمی برای این تیم بوده است. برزیل به وضوح هیچ گزینه‌ای نزدیک به او ندارد تا جای خالی این بازیکن احساس نشود. به همین دلیل، اسکولاری باید کاملاً تیم خود را فرمت کرده و از نو بسازد تا بتواند برای دومین بار به جام جهانی دست یابد.

دو گزینه پیش روی اسکولاری وجود دارد. گزینه واضح این است که یک بازیکن تهاجمی دیگر به تیم وارد شده، سیستم 1-3-2-4 حفظ شود و اسکار، به مانند جام کنفدراسیون‌های سال قبل، به عنوان شماره 10 بازی کند. بازی کردن اسکار در مرکز، برزیل را تیم‌تر و روان‌تر می‌کند. اسکار به عقب هم می‌رود تا به هافبک‌های دفاعی کمک کند. می‌تواند به هر دو جناح برود و در این صورت وینگرها می‌توانند به مرکز بیایند. علاوه بر این، او در یارگیری بازی‌سازان عمقی رقیب نیز مهارت خاصی دارد. این به آن معنی است که یک هافبک کناری دیگر به تیم اضافه شود و دو گزینه در اینجا وجود دارد. یکی هم‌تیمی اسکار، ویلیان سخت‌کوش و ماهر در ضد حمله، دیگری برنارد کوتاه‌قامت، که بیش‌تر به یک وینگر سنتی تکنیکی شباهت دارد. گزینه ویلیان محتمل‌تر به نظر می‌رسد.

با این وجود، ممکن است اسکولاری هیچ یک از این دو را دارای کیفیت کافی برای جایگزینی نیمار ندارد و تصمیم بگیرد از سیستم کارامدتری استفاده کند. فرناندینیو و پائولینیو در نبود لوییز گوستاوو، زوج جنگنده‌ای را در میانه میدان تشکیل دادند و غیرمنطقی نیست که اسکولاری هر دوی آن‌ها را در تیم نگه دارد، هرچند گوستاوو از محرومیت برگشته است. این امر باعث می‌شود که سیستم برزیل به 3-3-4 تغییر پیدا کند و اسکار به همراه هالک در دو سمت فرد بازی کنند. رامیرز نیز گزینه دیگری است. بازی مستقیم و انرژی بالای او باعث می‌شود که اسکولاری بتواند هروقت که لازم باشد از 3-3-4 به 1-3-2-4 تغییر سیستم دهد و رامیرز در مرکز یا سمت راست 1-3-2-4 بازی کند.

برای آن‌هایی که امید دارند برزیل خلاق‌تری نسبت به آنچه کلمبیا را 1-2 شکست داد ببینند، هرنانس گزینه دیگری است. او بازیکنی خاص در نوع خود است – نه شماره 10 و نه بازی‌ساز عمقی اما می‌تواند از مرکز میدان بازی را رهبری کند. او بهترین شانس برزیل برای نزدیک شدن به ژوگو بونیتو است. اما بدون نیمار، تصور اینکه برزیل با چیزی غیر از بازی خشن، جنگنده و غیر جذاب بتواند جام جهانی را ببرد، دشوار است.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: